Arabın Yeri

Salacak

Hani köylü kızları vardır çarşaflara sarınmış, bir tek gülümseyen gözleri görünür karanlıklar içinden ışıl ışıl, bir de çıplak ayakları toprak üstünde. Hiç yokmuş gibidirler yeryüzünde, ama hep ordadırlar, bilirsiniz. Sustuklarını, konuştuklarını, güldüklerini, hep gözlerinden anlarsınız.

Üsküdar’la Harem arasında da bir semt vardı, Salacak… İşte o kızların gözleri gibi, gizlice seyrederdi hep İstanbul’u, varlığı yokluğu hiç farkedilmezdi, taa ki gözgöze gelene kadar. Ama bir kez de yakaladınız mıydı o gözleri, bir daha vaz geçmek ne mümkün, o kaçar siz kovalarsınız, siz kaçarsınız o yakalar sizi. 

Salacak deyince önce iskelesi gelirdi akla, iskelenin yanında gece gündüz uyuklayan sandallar ve balıkçılar, bir kenarda durup balık gözleyen kediler, sandal boyalarından artan boş kutular falan olurdu. İskeleye inen yokuşu, tek yoluydu Salacağın, inersiniz, çıkarsınız. Kahvesi de vardı bir zamanlar köşede, önünde çocuklar koşar oynar, içerde tavla-satranç ne ararsanız. Semih Bey, İnce Yüksel, yaz-kış farketmeyen müdavimleri. Bazen bir bakmışsınız bir masa kurulmuş denizin içine, rakılar, balıklar, muhabbet falan; bazen de karabataklar izlenir, martılar takip edilir. Kimisi gelip denizi seyreder, artık neler geçiriyorsa aklından; kimileri de şarap içer bir kayanın dibinde, ama şişeden…

Salacak İskelesi

Nadir Göktürk

İskeleye inen yokuşun sağ tarafında da bir cami vardı. Camiyi geçince de bambaşka bir dünya çıkardı o zamanlar karşınıza: Salacak Gazinosu… Zeki Müren’in ilk sahneye çıktığı yer olduğu söylenirdi. Geceleri düğünler yapılır, konserler verilir, gündüzleri, çay-kahve içilir, kitap okunur, kadınlar muhabbet eder. Gazinonun yanındaki merdivenlerden de inince, karşınıza Salacak Plajı çıkar. Genellikle mahalle sakinlerinin denize girdikleri, kabinleri, kumsalı falan olan bir plaj. Tam karşısında da Kız Kulesi dururdu. Ama o zamanlar Kuleye yüzerek falan da yanaşılamazdı, eli silahlı jandarmalar nöbetteydi her daim. Ucuz da olsa, plaja girmek için gene de bir para çıkardı tabii ki cepten. Onu vermek istemeyenler de yakındaki Çifte Kayalara giderdi denize girmek için.

Ama Salacak bunlardan ibaret değildi kuşkusuz. Kafanızı biraz kaldırıp da yukarı baktığınız zaman hemen gözünüze bir mekan ilişirdi: Arabın Yeri… Arabın Yeri, Salacağa yukardan bakan, önü deniz, daha da önü Tarihi Yarımada, daha daha önü İstanbul, en önü de kocaman bir dünya olan bir meyhane; ama seyretmekte daha da ileri giderseniz kendinizle başbaşa kalıverirdiniz sonunda. Koyu muhabbetler ve sigara dumanlarıyla kaplanmış masalar, bildik bilmedik sesler, gülen ve suskun yüzlerle dolu bir ortam. Müdavimleri de belliydi zaten, insanlar birbirlerini tanır, bildik isimler, bildik suratlar hep. Belki dostturlar belki hasım, belki de sadece selamlaşılan tipler… 

Salacak

Sonradan düşününce, “Şükran Abi acaba sadece Arabın Yeri’ni mi kastetmişti?” diye düşünmeden geçemiyor insan. Yoksa Salacak mıydı asıl söylemek istediği, yoksa İstanbul mu, yoksa Marmaris’iyle Bodrum’uyla bütün Türkiye miydi aklından geçen…!? Şükran Abimiz de yok ki artık aramızda oturup karşısına soralım. Bize de işte böyle, anıları karalamak, kendimize cevaplayamadığımız sorular sormak, ara sıra da fotoğraflara bakıp iç geçirmek kalıyor işte… 

Şükran Kurdakul

Nadir Göktürk